بسم رب الحسین
این حسین کسیت که عالم همه پروانه اوست!!!

بوى محرم که به مشام مى‏رسد، عالم رنگى دیگر مى‏گیرد. قلبها تندتر از هر زمان و محزونتر از همیشه مى‏تپد و میل به سوگ نشستن مثل خون در رگها مى‏دود و آن وقت، در چشم برهم زدنى پرچمهاى سرخ و سبز و سیاه در گوشه گوشه شهر و دیار ما به اهتزاز درمى‏آید و همه جا رنگ ماتم به خود مى‏گیرد.

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست این چه شمعى است که جانها همه پروانه اوست هر کجا مى‏گذرم عکس رخش جلوه‏گر است هر کجا مى‏نگرم جلوه مستانه اوست

عشق به حسین دلیل نمى‏خواهد، گویى خاک وگل ما را با محبت او سرشته‏اند.

به خیل سیاهپوشان عزادارى که زیر خیمه حسین، علیه‏السلام، به سینه‏زنى، نوحه‏خوانى، علم‏کشى و... مشغولند که نگاه مى‏کنى همه را حاضر مى‏بینى، پیر، جوان، زن، مرد، دانشجو، کارگر، همه و همه بى‏آنکه رنگ و ریایى در کار کنند سردرپى عاشورا نهاده‏اند. و یا سینه‏زنان در پى عزاداران روانند تا شبى و یا نیمروزى خود را شریک غم زینب، علیهاالسلام، و عزادار شهیدان کنند.

به یکباره همه رنگها و تعلقها از بین مى‏رود، همه مرامها و مسلکها رنگ مى‏بازد و جاى آنهمه را نشستن در سوگ سالار کربلا مى‏گیرد. حتى به قدر نوشاندن جرعه‏اى شربت‏به رهگذران و یا عرضه خرده نانى به فقرا، گاه در عجب مى‏مانم که چه شورى در دلهاى این مردم است که محرم آنان را از خود بى‏خود مى‏سازد.

خون عاشورایى بى‏هیچ تعارف در رگهاى مردم این دیار جاریست که با دمیدن خورشید اولین روز محرم دلهاشان به سوگ مى‏نشیند تا در ظهر عاشورا ولوله‏اى عجیب بپا کنند.

این شور و ولوله پرده بسیارى از پندارها را مى‏درد. و عبث‏بودن بسیارى اندیشه را مى‏نمایاند.

هر چه مى‏خواهى باش، هر کجا مى‏خواهى برو، محرم با این جماعت آن مى‏کند که هر ساله شاهد و ناظر آنى. اینان را نمى‏توان از حسین دور ساخت. بهمان سال که نمى‏توان آنان را از خوى جوانمردى، سلحشورى و رادمردى دور کرد، محرم انعکاس تمام‏نماى جوانمردى و سلحشوریست و شیعیان، جماعتى که بى‏سر و دستار، دل در طریق رندى و سلحشورى روانه‏اند.

عاشورا از حسین و یارانش نمونه‏اى پرورده که تا ابدالاباد مى‏توان بازو در بازوى آن از جاى برخاست.

عاشورا شورى مى‏آفریند که راه صد ساله را یک شبه مى‏توان پیمود.

نیروى نهفته عشق به حسین، علیه‏السلام، از چنان عظمتى برخوردار است که به مدد آن مى‏توان دریا دریا مردم را به زیر خیمه اهل‏بیت، علیهم‏السلام، کشید.

عاشورا خود حامل فرهنگ سترگى است که جارى شدن در آن مى‏تواند همه صحنه‏هاى حیات را مبدل به عاشوراى حسینى و یارانش نماید:

اگر بچه‏هاى ما لذت محبت‏بى‏ما به ازاء را تجربه کنند.

اگر امید پذیرفته شدن را چونان حر در دل زنده نگه دارند.

اگر خانه خود، شهر خود، و سرزمین خود را مملو از مرام مردانى بیابند که بر عهدى که مى‏بندند گردن مى‏نهند.

اگر «اعتماد کردن‏» را تجربه کنند.

اگر صفحات کتابهاى مدرسه را مزین به نام حسین، علیه‏السلام، خوى حسین، علیه‏السلام، و منش او بیابند.

چگونه است که هر سال بچه‏هاى ما، زنان ما، مردان و جوانان ما، تمنا و تقاضاى صادقانه و تشنگى بى‏حد خود را در وقت غیبت صفا و مهر اعلام مى‏دارند اما در پاسخ اینهمه تنها به ذکر مصیبتى کوتاه بسنده مى‏کنیم و از آن هم بهره‏هاى خود را مقدم مى‏داریم؟

چگونه است که میل آنان را براى آنکه به «مردان مردى‏» سلحشورى تکیه کنند مى‏بینیم و جرعه‏اى از «مردى‏» را در کام تشنه آنان نمى‏چکانیم.

چگونه است که بر آنچه مى‏گوییم وفادار نمى‏مانیم اما وفادارى جوانانمان را طالب مى‏شویم؟

چگونه است که در نمى‏یابیم رمز ماندگارى حسین در چیست؟

چگونه است!...